Plakaty o zaginionych zwierzętach, ogłoszenia protestów, symbol WC, oferta pracy i wiele innych.
To wszystko, te wiadomości pozostawiają zanikające ślady na strukturze i powierzchni naszych miast.

Przynajmniej przez chwilę.

To szkielety w przestrzeni publicznej. Zjawy. System niezdefiniowanych, abstrakcyjnych kształtów które łączy forma – płynna, ekspresyjna.

Różnorodne w wielkości, formie i czasie.

Połączone ruchem mięśni – mięśni które są zdolne tworzyć i niszczyć. Powstające pod wpływem prędkości i nieświadomego umysłu, który dąży do optymalizacji. Kierowane wydajnością i funkcjonalnością.

Jaka była ich funkcja? Podtrzymywać komunikację.

Z biegiem czasu, ich podstawowa funkcja czy powierzchnia, zanika, ujawniając to, co mnie zainteresowało: Skamieliny. Kiedy ostatecznie stają się widoczne, czy mają jakiekolwiek znaczenie? Tak, nie, może.

Jaki jest ich obecny cel? Żaden? Kiedy zostaną dostrzeżone, tworzą wzór. System. Widoczny tylko dla osoby, która go dojrzała. Przeglądając zdjęcia, proszę – wyobrażaj sobie. Pozwól, by Twój umysł udał się na wędrówkę. Szukaj podobieństw. Zwierząt. Twarzy. Zaklęć. Znaczeń oraz bałaganu.

Wyobrażam je sobie jako symbol dezorganizacji przestrzeni publicznej. Dowód na komunikację odbywającą się „poza głównym obiegiem”. Komunikację przed cyfrową lub antycyfrową.

Język wizualny, Komunikację wizualną organizmów, których życie przyspieszyło i zmieniło się bardziej, niż tego oczekiwały, pozostawiając niektórych z tyłu. Wraz z rozwojem pandemii COVID-19, zniknęliśmy z przestrzeni miast. Zastąpiliśmy interakcje twarzą w twarz interakcjami z ekranami. Wysuszamy sobie oczy, ranimy uszy i irytujemy współmieszkańców.

Żyjemy w czasie, w którym komunikacja – rozumiana jako przekazywanie i wymiana informacji – jest bardzo intensywna, szybka. Wysyłanie wiadomości jest błyskawiczne a czas ich żywotność praktycznie zerowa. Są jak piorun, błyskawice – pojawiają się i znikają. Czasami z jakimś sygnałem dźwiękowym, dzwoneczkiem. W przeciwieństwie, Skamieliny wydają się bardziej odporne na czas. Stały się one integralną częścią naszych miast. Przychodzą i odchodzą.

Wydaje się interesującym zapytać: jaki ślad pozostawia komunikacja cyfrowa? Nie jesteśmy w stanie odtworzyć prawdziwej wiadomości z powierzchni Skamielin.

Czy cyfrowa komunikacja pozostawi za sobą ślady które przyszłe pokolenia będą w stanie odszyfrować i zrozumieć? Czy nadal istnieć będzie Mądrość i Inteligencja? Jak będziemy ją przekazywać? Czy nasze miasta staną się dystopijną przestrzenią z Blade Runnera – pełną ekranów i sztuczek technologii?

Jaka jest przyszłość komunikacji w mieście? Czy stworzymy nowe Skamieliny? Jakie Skamieliny są jeszcze do odkrycia w przestrzeniach przyszłości? Co stanie się reliktem przeszłości? Jak rozwiążemy problem prywatności? To my o tym decydujemy.

Zadając te pytanie, myślę o nagraniu kaligrafa z Azji, tworzącego tylko przy użyciu pędzela na kijku oraz wiadra z wodą. Litery pisane za pomocą wody na chodniku znikają po chwili. Chodnik zdaje się być odporny na wodę, przytrzymując rysunek. Piękna i niewinna komunikacja z samym sobą, dostępna również dla tych, którzy zechcą zatrzymać się na chwilę i popatrzeć.

Jest wiele pytań dotyczących naszej przeszłości i przyszłości, szczególnie gdy przebywamy w teraźniejszości. Ten esej na nie nie odpowie. To jednak próba uchwycenia pewnego niewidzialnego fenomenu. Może pytaniem jest:

Czy to ma sens?

Skamieliny. System resztek.

Ich pierwotna funkcja – podtrzymywać i prezentować wiadomość. Wydrukowaną, napisaną, namalowaną. Klej, który ujawnia się po zaniknięciu papieru łączy się z powierzchnią. Jego obecność mówi o tym, jak wygląda struktura komunikacji. Jak się rozwinęliśmy i jaki obraliśmy kierunek, czego potrzebujemy. Czego szukamy. Co zgubiliśmy i co znaleźliśmy. Skamieliny kwestionują – czy nasze miasta są dostosowane do naszej podstawowej, ludzkiej potrzeby komunikowania się. Poza światem cyfrowym. Reklama w stylu „zrób to sam” kumulująca iskry „potrzeba jest matką wynalazków”. I tak dalej.

Skamieliny po-papierowe są zazwyczaj bardziej zanieczyszczone, struktura materiału przyciąga więcej kurzu. Skamieliny po-plastikowe są grubsze oraz jeszcze całkiem czyste. Plastik zdaje się być odporny na wszystko. Różne rodzaje oraz ilości kleju tworzą zróżnicowane Skamieliny. Tak mi się wydaje.

Skamieliny to ślady komunikacji niewirtualnej, może nawet antywirtualnej.

Wraz z rozwojem pandemii COVID-19 skala politycznych napięć na całym świecie podtrzymywała żywotność naszych dialogów. Keep Talking – Pink Floyd.

Ściany oferują najlepszą ekspozycję. Może ciągle jesteśmy w jaskini, jak jaskinia Lascaux. Szukamy bezpieczeństwa, ciepła, wspólnotowości. Próbujemy przetrwać oraz pozostawić po sobie ślad naszej egzystencji.

Zwykły, niedoceniany klej. Leży zapomniany w otchłani szuflady, w wysuszonej tubce, bez nakrętki, która gdzieś się zgubiła. Niezniszczalny, nierozerwalny. Jego kształt odkrywa przed nami swoje prawdziwe oblicze dopiero wtedy, gdy staje się bezużyteczny. Jego kawałki wciąż zasychają na ścianie, klej potrzebuje powierzchni. Bez nich nie może spełnić swojego przeznaczenia.

To zunifikowany język, który jest jednocześnie nieczytelny dla świata. Forma niezależna od swojej funkcji. Świadek przekazywanej wiadomości. Już nieistotny.

Wirtualna lepkość

Klej to materia jedyna w swoim rodzaju - nie tylko niepotrzebna, ale też niemożliwa do odtworzenia w cyfrowym świecie. Nawet w najbardziej realistycznych wyobrażeniach, lepkość w digitalu nie istnieje. Nie istnieje w nim w ogóle nic permanentnego, nic nie zostawia śladu. Niewidzialne ruchy. Inny wymiar koordynacji - penetracja, zawiśnięcie, leżenie, lewitacja. Bez jakiegokolwiek uznania dla praw fizyki. Piksele i wyobraźnia, nieskończone źródła, które można łączyć, rozdzielać. Świat wirtualny nie akceptuje śladów, historii, przetartych szlaków. Pozbawiony przeszłości, nie ulega transformacjom, od których zależy przyszłość. Wirtualność jest prawdziwa tylko wtedy, kiedy ją włączysz.

Skamieliny z kleju to metafory czasu, śladów - świadkowie płynności życia.

Skamieliny na ścianie. Most pomiędzy tym, co rzeczywiste a wirtualne. Nowe możliwości, które oferuje rozszerzona rzeczywistość. Pozornie bezużyteczne znaki mogą stać się bodźcem do zaprogramowania aplikacji, animacji, obrazów, interakcji. Integracja wirtualnych obiektów z tym, co prawdziwe, z czasem, przy jednoczesnym rozszerzaniu nieprzekraczalnych granic świata. Nasza energia do działania może zmieniać przeznaczenie znaków. Mury każdego miasta otwierają nieskończone możliwości.

Ożywiaj świat, ale nie twórz więcej wirtualnych śmieci. Jesteś osobą kreatywną? Zdefiniuj swoje interakcje i nie zapominaj o skamielinach. Najedź na nie ekranem swojego telefonu i poczekaj, aż zacznie się magia.

Afirmacje przyszłości ukryte w esach-floresach na każdej ścianie.

Post-komunikacja wspomnień, bodziec jutra.